Zeyno'yla Osman'ın ev içindeki yeni oyunları saklambaç. Henüz kovalamaca kadar popüler değil ama yine de çok eğleniyor Zeyno. Özellikle arayıp, bulmayı çok seviyor. Saklandığı zaman görünmemesi gerektiğini ise henüz tam olarak anlayabilmiş değil.
Hep "kendi ayaklarım gün boyunca ayakkabı içinde olsa nasıl hissederdim?" diye düşünerek, evde ayakkabı giydirmek istemedim ben Zeyno'ya. Aslında bir ara denedim ama ayakları terleyince toptan vazgeçtim bu fikrimden. Ama ayakları da soğuktan korumak için bir çare bulmak gerekiyordu. Bir ara Almanya'da bir ayakkabıcıda bulduğum "dil çıkaran" patikleri giydirdim çorabının üstüne. Sonra bunlar küçülmeye başlayınca, annemin pazardan aldığı ve benim çocukluğumda da olan altları kaplı çorapları. Ama yeni favorimiz Nurcan'ın hediyesi. Zeyno bunları ayağından hiç çıkarmadığı gibi, sabahları üstünü giydirirken, kendisi giydirmem için elime tutuşturuveriyor. Artık evde "küçük bir penguen" dolaşıyor...
12 Aralık saat 12:00'da, 15. ay kontrolü için Hilal Hanım'ın kliniğindeydik. Pek çok şey, diğer kontrol günlerindeki gibiydi. Kliniğin kapısı açılır açılmaz, Zeyno'nun ayakları önce geri geri gitti ama sonra salondaki oyuncakların büyüsüne kaptırıverdi kendini hemen. Muayene için odaya geçtiğimizde, Hilal Hanım'ı görür görmez ağlamaya başladı ve tüm muayene boyunca ağlamaya devam etti. Taa ki, her şey bitip, kendini benim kollarıma bırakana ve meme emmeye başlayana kadar.
Zeyno, gündüzleri anneannesi ile başbaşa kalınca, genellikle melek kanatlarını taktığından ve sorun çıkarmadığından, biz de artık daha rahat kaçamak yapabiliyoruz. Geçen ay içinde bir tiyatroya bir de operaya gittik mesela. Bayramın ikinci günü de tercihimizi sinemadan yana kullandık. Annem "hava güzel, hadi siz dışarı çıkın biraz, ben Zeyno'ya bakarım" deyince, daha önce planlamamış olmamıza rağmen, jet hızıyla üstümüzü değiştirip, dışarı attık kendimizi. Hedefimiz "Issız Adam"dı. 15 dakika kala vardığımız sinemada 13:45 seansına yer bulamayınca, 16:15 seansı biletlerimizi cebimize koyup, Kadıköy sokaklarında turlamaya başladık. Birkaç sokağa girip çıktıktan sonra Alkım Kitabevi'nin içindeki Kahve Dünyası'na gittik. Kahveli Salep pek de damak tadımıza uymayınca, kahve molasını çabuk bitirip, üst kattaki oyuncakçıya çıktık. Zeyno'ya Tudem Yayınları'ndan çıkan Renkler kitabını aldık. Zeynep son günlerde evdeki kalemlere sardığından bir de boya kalemi almak istiyorduk. Ama burada bulamayınca, Nezih'e gittik hızla. Alternatifleri baktık ve sonunda üstünde "zehirsiz"ve "elleri boyamaz" işaretleri bulunan mum boyalarda karar kıldık (novacolor'un). Bir de küçük resim defteri aldık tabii.
Epeydir savsaklamıştık foto işini. Bugün öğlen bastı deklanşöre Osman... Fotoğraf Zeyno öğlen uykusundan uyanır uyanmaz çekildi. Şiş gözlerin ve dağınık saçların nedeni bu.
* Bu ay, özellikle minik bebek arabasına ve içindeki iki bebeğe takıldı Zeyno. Arabayı ittirerek kliniği dolandı durdu. Ortada duran koca masanın üstüne çıkınca anladık ki, bizimki tırmanmayı da biliyormuş.
* Yapılan ölçümlere göre, Zeyno geçen aydan bu yana 200 gr alarak 10500 gr ağırlığa ve 1 cm uzayarak 77,5 cm boya ulaşmış. Ölçümler sırasında yine ağladı.
* Ağlamanın şiddetinin artması için Hilal Hanım’ın odaya girmesi yetti. Hafıza bu aylarda iyice kuvvetleniyor sanırım. Hilal Hanım’ın muayenesi boyunca canhıraş bir şekilde ağladı. Zaten son kuvvet ağladığından, vurulan aşı, ağlamanın dozunda herhangi bir değişikliğe neden olmadı.
* Bu ağlama her zamanki gibi memede son buldu tabii. Hilal Hanım’a yan yan bakarak emdi.
* Bu ay prevenar aşısının son dozu vuruldu. Şükürler olsun! Şimdiye kadar, aşı yerinde kızarıklık ve hafif şiş dışında bir etkisi olmasa da, kıldım bu aşıya karşı nedense??
* Sağ kulağında hafif bir kızarıklık varmış. Eğer ağrı olursa Hilal Hanım’ı haberdar edeceğiz.
* Son dönemde meyve yemediği için meyve suyu vermeyi deneyeceğim.
* Kurban Bayramı’nda Edirne konaklamalı İğneada’ya gitmeyi düşündüğümüzden özellikle sordum ama Zeyno’ya ciğer hala yasak. O’nun payını da mecburen ben yiyeceğim artık.
* Kulağındaki kızarıklık ve geçenlerde geçirdiği 3 günlük ishal, Zeyno’nun bir enfeksiyon geçirdiğinin göstergesiymiş. Ama meme emdiği için ilaç kullanmasına gerek kalmadan atlatmış.
* PPD testi için gelecek ay Perşembe dışında bir güne randevu alacağız. Hilal Hanım testi yapacak, 3 gün sonra Ada’daki çocuk doktoruna ölçtürüp, sonucu bildireceğiz.
* 1 saat kadar sarkan randevuya, muayene boyunca ağlamanın yorgunluğu ve aşı sonrası verilen ateş düşürücü şurubun etkisi eklenince, takside uykuya yenik düştü Zeyno.
* Fulya’dan Kabataş’a geldik. 16:30 vapuruna kadar vakit geçirmek üzere Kahve Dünyası’na girdik. Önce sandviçlerimizi yiyip, portakal sularımızı içtik. Ardından kahvelerimizi yudumlamaya başladık ki, Zeyno uyandı. Gördüğü her garsona sevimlilik yapıp, sincap şeklindeki çikolatayı kaptı.
* Vapursa, 1 saat 15 dakika boyunca durmadan yürüdü. Koltukların arasına girip, çıkarak istediği insanlara el salladı. Çay ocağının minik kapısından içeri kafayı daldırıp, oradakilere de el sallayınca, çikolata ganimetine bir de kakaolu kek eklendi. Osman’ın yorumu: “Aç kalmaz bu kız”
Bugüne kadar hiç olmamıştı. Zeyno hiç ishal olmamış, poposunda hiç pişik olmamıştı. Ama geçen Cumartesi çıkan dişin üzerinden henüz 2 gün geçmişti ki, olanlar oldu. Poposu birden nar gibi kızardı (ve hatta biraz kabardı) ve günde yaklaşık 6 kez sulu kaka yapmaya başladı. Her alt açış bir işkence oldu tabii... Baktım olmayacak (ve doktor randevumuza daha 1 haftadan fazla zaman var) Hilal Hanım'a mail attım yine ve sordum:
Evet, geçiş yine biraz sancılı oldu. Ama sonunda oturdu gibi. Zeyno sabah 06:30 gibi uyanıyor (gece uyanmalarının sayısı 2'ye indi). Bizim yatağımıza alıp, yan yana uzanarak emziriyorum. Biraz emiyor ve yeniden kapıyor gözlerini. Ondan sonra keyfini çıkara çıkara, bir sağa bir sola döne döne, yaklaşık 08:30'a kadar uyuyor. Daha doğrusu yan yana uyuyoruz. 09:00 gibi kahvaltısını yapıyor. (Yine daha doğrusu) tostundan birkaç lokma alıyor sadece. Birkaç parça da kaşar. Gerisini yemeyi bırakalı çok oldu. Saat 13:00 öğle yemeği ve 13:30 emerek öğle uykusuna dalma. Günün bu tek gündüz uykusunun süresi de yaklaşık 2-2,5 saat. Sonrasında da baba gelene kadar oyun, saat 19:00 gibi akşam yemeği ve saat 21:30 civarı akşam uykusu var. Ne kadar sürer, ne zaman değişir bilmiyorum. Ama şimdilik son durum budur...
1 yaş, 1 ay, 3 hafta, 3 gün... Çıktı çıkıyor derken, işte tam bu kadar zaman geçmiş. Bu sabah, dün Zeyno'nun alt dişlerinden soldakinin (O'nun solu) üzerinde gördüğümüz morluk ve küçük deliğin diş olduğu kararına vardık. Yine de tam olarak emin değiliz. Bir bilene göstermek lazım...
Yazamadığım ve takip ettiğim diğer blog'lara bakamadığım dönemde, bir ödül almışım. Uluslararası Arkadaşlık Ödülü. Ceren'in annesi sevgili Özgür vermiş bana bu ödülü. Gece gözlerimden uyku akarken gördüm, birden canlandım. Çok teşekkür ediyorum. Ve ben de kural gereği listemdeki 3 isme veriyorum:
İlk 1 sene neredeyse televizyona hiç bakmadı Zeyno. Zaten televizyonun pek de seyredilmediği evimizde, O'nun uyanık olduğu saatlerde özellikle açmadık. Belki de bundan olsa gerek, şimdi Zeyno pek ilgi göstermiyor ekrana. Yani açık olsa bile O pek ilgilenmiyor. Tek bir istisnayla: TRT INT'te sabahları yayınlanan Elma Kurdu Nam Nam hariç. Yaklaşık 20 dakika süren bu programa aşık adeta. Elma Kurdu Nam Nam'la arkadaşı Su Aygırı Hoppi ve Kikirik Kirpik'i gördümü, akan sular duruyor. Bozmuyorum ben de keyfini. Hatta zaman zaman kahvaltısını onları seyrederken yapmasına bile müsade ediyorum. Biz de yapmıyor muyuz arada böyle kaçamaklar? Hem renklerin, seslerin hızla aktığı bir çizgi film değil bu. Ağırlıklı olarak bu üç karakterin kuklasının konuştuğu, içinde müziğin, dansın, belgesellerin olduğu bir program. Seyrede seyrede ben bile müptelası oldum.
Yazmadım, yazamadım. Yetmeyen zaman, artık hiç yetmiyor. Kriz durumu bitmiyor. Ve tam bu arada bir bakıyorum blog'a girilmiyor. Bir panik, sarılıyorum hemen telefona; "ne oldu, uçtu mu yani şimdiye kadar yazdığım her şey?!" "Korkma" diyor Osman. "Başka adreslerden ulaşılabiliyor". İçim rahatlıyor ama korkum yerini öfkeye bırakıyor. "Neden, neden, neden?" Aslında artık Türkiye'de bu soruyu sormanın ne anlamı var ki? Saçmalık çok, neden sorusunun cevabı ise hiç yok... Ama artık iyice çığrından çıkmaya başladı durum. Tabii fark edenler için!
13 Ekim'de, 13. ay kontrolü için Hilal Hanım'ın kliniğindeydik annemle (bu ay Osman bizimle gelemedi). Ama bu kez Hilal Hanım'ın odasından önce Aylin Hanım'ın odasına uğradık.
Uzun zamandır yazmadım yine; yazamadım. Fenayım çünkü. Hızla tükeniyorum. Bir bilgisayar oyununun ana karakteri gibiyim. Enerji göstergem dibe vurmak üzere, silahlarımı ise çoktan kaybettim. Bir bonus gelir, toparlanırım diye bekledim ama yok. Üstelik durum daha da kötüye gidiyor. Benim tükenen enerjime inat, her gün daha da enerji doluyor Zeyno. Pilleri sürekli şarjda sanki; hiç tükenmiyor. Düzen kelimesini ise çoktannn unuttum. Bugün tam dibe vurmuşken geldi Prima'nın maili. Daha hamileyken üye olmuştum siteye. Zeyno'nun ay dönümlerinde düzenli olarak mail geliyor. Ve hep çok güzel şeyler yazıyor. Daha doğrusu yaşadıklarımı/yaşayacaklarımı birebir özetleyen yazılar.
Aşağıdaki yazıyı okudum birkaç dakika önce. Birden gözlerim parladı. Evet işte tam da bu yazılanları yaşıyorum. Birebir. Demek ki geçecek. Bunu biliyordum zaten ama ne zaman diye soruyordum hep. Biraz daha sabretmem lazım demek ki. Hayatta hiçbir konuda sabredememiş olan ben (annemin karnında bile 8 aydan fazla duramamışım, öğretmenlik mesleğini üniversite tercih formumdan o kadar çocuğa karşı sabırlı olamam diye son anda silmişim) sabredeceğim. Ama bu kez seve seve. Öğrendim ki, sabrın en büyük mayası sevgi. Ve ben Zeyno'yu o kadar çok seviyorum ki... Bundan sonrasını yazıyla ifade etmek güç. Geriye bu nota ekleyecek tek şey kaldı; Prima'nın maili. Özellikle bebeği 13 aylık olmuş, çıldırmanın eşiğindeki annelere sunulur.
DEĞİŞEN ALIŞKANLIKLAR
Bebeğinizin ayağa kalkma ve yürümeyi öğrenme dürtüsü uyku saatleri de dahil onun günlük düzenini iyice altüst etmiş olmalı. Sabah ve öğleden sonraki uyku saatleri de belirsizleşir. Bir bebek zamanını yatağında uyumak yerine hareket halinde geçirmeyi tercih edebilir. Bebeğinizi sabahları ve öğleden sonraları kısa süre yatağına bırakın; ama yatmıyorsa üzülmeyin. Bebeğiniz yürümeyi başarıp hevesini alınca yeniden uyumaya başlayacaktır. Bebeğinizin geceleri uyanma ihtimali daha da yüksektir. Sakin ve kararlı davranarak ve o bildik uyku öncesi törenini yineleyerek onu yeniden uyutabilirsiniz. Bebeğinizin kendi kendine yeniden uykuya dalması için ona yaklaşık 10 dakika zaman tanıyın. Sonra odasına gidip onu okşayın, orada olduğunuzu gösterin ve odadan çıkın.
"Zeynep, sarıl bana" ya da "hadi ayyy yapalım" dediğimizde işte bunu yapıyor
"Zeynep, öpücük ver" dediğimizde de bunu...
Akşam yatmadan önce saklambaç oynamaya bayılıyor
Bir de parmak fırçasıyla dişetlerini kaşıyor mutlaka...
Daha önce hiç bu kadar ara vermemiştim sanırım. Yazmayalı 10 günden fazla zaman olmuş. Üstelik bu geçen 10 günde o kadar çok şey oldu ki... Tembellik değildi yazmayışımın nedeni. Bir hafta bilgisayarımdan uzak kaldım. 5 yıldır dosyalarımı taşıyan ve artık iyice ağırlaşan bilgisayarım gitti şirkete, yerine yenisi geldi. Yeni bilgisayarın eve gelmesi arife gününe denk gelince, yazma işi yine ertelendi. Bayram hazırlıkları girdi bu kez araya çünkü. Baklavalar, börekler açtığım yok ama evi şöyle bir üstten temizleyip, bu bayram İstanbul'a gelen babaanne ve dedemiz için yemekler yaptım. Sonra bayram ziyaretleri, sohbetler, ve... Ve bayramın son günü, Zeyno karşı odada sabah uykusunu uyurken yazıyorum nihayet...
1 yaş kontrolüyle birlikte eklenmişti Zeyno'nun beslenmesine inek sütü. Başlangıç olarak kahvaltıda ve ılık. Denedik. İlk 2 gün 30-40 cc kadar içti ama sonra neredeyse ağzına bile sürmedi. Süt dolu biberonu daha ağzına götürmeden eliyle itti. "Acaba denesek mi?" diye düşünüp, Pınar'ın muzlu, çilekli sütlerinden (Pnar Kido) aldık ama içindekiler kısmında yazan "kıvam arttırıcı" ve "renklendirici" nedeniyle kutuları açmadan vazgeçtim bu denemeden. Ve Hilal Hanım'a "Zeyno'ya sütü nasıl sevdirebilirim?" diye bir mail attım. Cevap: "Süt, Zeyno iyileştikten sonra". Yani şimdilik süt tadımlarına ara verdik. Önce sümükleri def edeceğiz başımızdan sonra yeniden deneyeceğiz.
Yeni yaşına hızlı başladı Zeyno. İlk gün kuaföre gittik ve saçlarını "oğlan kafa" kestirdik. Aslında çok da istemiyordum bunu ama hem pırasa saçları hem de hiç durmayan elleri hiçbir tokayı kafasında tutmayınca, uzayan saçlar süreli gözlerin içine girince ve kafa terden sürekli ıslak kalınca sonunda kestirdik. İyi de ettik, ben çok beğendim bu yeni halini. Artık "kız mı oğlan mı?" diye sormuyorlar ama. Net olarak "oğlunuz kaç aylık?", "bu oğlan sizin mi?" diyenler oldu.
Yazamadığım süre içinde iki kere sobelendim. İlk önce sevgili Gülfer sobeledi beni. Konu bebeklik resimleri. Aslında bu konuda sobelenmekten korkuyordum. Korktuğum da oldu. Bebeklik dönemime ait tek fotoğrafı (ki o da 1 yaşımda çekilmiş) bulamıyorum. Anneme arattım önce belki ondadır diye ama yokmuş. Şimdi benim kilerin üstündeki albüm kutusunu (daha doğrusu fotoğraf kolisini) aşağıya indirip, içinde biraz kaybolmam lazım. Ama bu iş için uzunca bir zaman ayırmam gerektiğini bildiğimden henüz cesaret edemedim.
Özel günler için özel organizasyonlar yapmayız genelde biz. Bazen o bahaneyle dışarda yemek yediğimiz olur, en fazla o kadar. Zeyno'nun doğumgünü için aklımızdan birkaç organizasyon geçti ama onlardan da vazgeçtik. Hafta içi bir güne ve Ramazan'a denk gelmesine bir de Ada şartları eklenince, bir şeyler planlamak zor olmuştu zaten. Sonunda iftarda annemlere gidip, yemekten sonra kendi aramızda bir pasta kesmeye karar verdik. Aile içi mini bir kutlama yani. İlk 3 sene doğumgünlerinde özel bir şey yapmaya gerek var mı, karar veremiyorum zaten. Bebeklerin o yaşa kadar olaydan pek bir şey anlamayacaklarını düşünürsek, bebek için değil de anne baba kendisi için bir şeyler yapabilir belki. Nitekim sadece bebeğin dünyaya geldiği değil, eşlerin de anne babalığa yani yepyeni bir hayata başladığı gün. Ben de bunu bahane edip, doğum hikayemi yazıyorum. Hem yıllar sonra da detaylarıyla hatırlayabileyim hem de Zeyno sorduğunda O'na anlatabileyim diye...
Sadece 1 gün kaldı Zeyno'nun ilk doğumgününe. Ve ben bugünü sürekli "geçen sene bugün" modunda yaşadım. Gözüm saate her takıldığında, geçen sene bu saatlerde ne yaptığımı düşündüm. Öğlen doktora kontrole gidişimi, "hareketler biraz azaldı galiba?" dediğim için NST'ye bağlanışımı, doğum için herhangi bir işaret olmadığından iki gün buluşmak üzere hastaneden ayrılışımı, öğleden sonra gezmemi ve akşam doğum için hastaneye gidişimi...
Blog sayfamızı renklendirirken bulmuştuk sayfanın en altında yer alan ikonu. Otomatik olarak Zeynep'in kaç günlük olduğunu gösteriyordu. Çok güzeldi ama sayfaya yerleştirdiğimiz gün acayip moralimi bozmuştu. Zeynep'i temsil eden bebek, en başta, ayıcığın üzerinde duruyordu. Ve önümüzde çoook uzun bir yol vardı. Hedef fildi. O zaman hiç gelmeyecekmiş gibi gelen an geldi. Zaman akıp gitti ve bebek filin üzerine geldi. Zeynep artık 1 yaşında!
Temizlik vardı bugün evde. Ve ne oldu? Geçen 12 aydır, her 15 günde bir olduğu gibi, Zeyno her zamankinden çok daha uzun uyudu. Hem de süpürge, kova sesi eşliğinde. Ama günün kaydedeğer asıl olayı Zeyno'nun attığı iki adım. Hüsniye Abla onu ayakta tutup, elindeki deterjan kutusunu gösterince, korkarak da olsa ona doğru iki adım attı. Sonra popo yere hemen tabii. Yürüme sayılmaz ama tutunmadan, destek almadan atılan ilk adımlar için bugünün tarihi not düşülebilir. Ve anlaşılan o ki, yürüme çok yakında...
Zeyno hasta ama iştahı yerinde. Ama iyiki makarna ve yoğurt var. Zeyno'ya yedirmek istediğim her türlü sebzeyi makarna ve yoğurt desteğiyle kolayca yedirebiliyorum. Sebzeler haşlanıp, ezilerek makarnaya sos oluyor mesela. Ve yanında yoğurtla hop mideye. Ya da o önüne koyduğum makarnaları tek tek eliyle azına atarken ben de bir yandan köftesini yediriyorum. Ne diyebilirim? Benim gibi makarnacı bir annenin çocuğu başka nasıl olabilirdi ki? Sabah akşam makarna yesem bıkmam. Sanırım Zeyno da öyle...
Dün gece kaç kere yatağımdan çıktım, bilmiyorum. Saymadım, sayamadım... Zeyno yaklaşık 1,5 saatte bir uyandı. Ve.... sabah uyandığında burnu akıyordu.
Bugün adeta kandırdık Zeyno'yu. Zaman zaman ellerini tutunduğu yerden bırakıp, bir süre ayakta kalabiliyor aslında. Ama birden tutunmadığını fark edince hemen yere koyuyor poposunu. Bugün ayaktayken, iki eline birden sallayınca ses çıkaran iki ayrı oyuncağını verdi Osman. Birlikte sallamaya başladılar. Sonra Osman Zeyno'nun ellerini bıraktı. Kısa bir şaşkınlık anı oldu ama Zeyno hiç istifini bozmadan oyuncakları sallamaya devam etti. Bunu tekrar ede ede günün sonunda tutunmadan ayakta durma konusunda epey ustalaştı. Bu haldeyken dizlerini kırarak sallanabiliyor, hatta arkasından gelen sese doğru kafasını çevirebiliyor. Birkaç adım atmaya da cesaret ettimi bu iş tamam.
Daha gelir gelmez kendini hissettirdi sonbahar. Kuvvetli esen poyraz nedeniyle hava oldukça serindi bugün. Sabah Zeyno'ya uzun kollu tshirt giydirip, mama sandalyesini de balkondan içeriye aldım. Önümüzdeki iki ay boyunca sıcak günler olur daha ama kışa hazırlanmalı yavaş yavaş.
Dün gece çok ağladı Zeyno. Nedenini bilmiyorum ama daha önce hiç bu kadar ağlamamıştı! Kötü geçen geceye rağmen sabah keyifli uyandı Allahtan. Öğleden sonra O'nun bu keyfini fırsat bilip, anneme bırakarak dışarı çıktık. İlk iş IKEA'ya gidip, evdeki mama sandalyesinden bir tane daha aldık. Annemlere bırakacağız bunu. Böylece ordayken arabasında yemek yemekten kurtulacak Zeyno. IKEA'dan çıkınca Koşuyolu'ndaki Ya-Pa'ya gittik. Şansımıza kapalıydı. Ama camından gördüğümüz kadarıyla da mutlaka tekrar uğramalı buraya. Çok güzel tahta oyuncaklar var. Vakit kalınca hala yaz indiriminin devam ettiği Kadıköy'deki Benetton012'ye gitmeyi düşündük ama bir kısım yollar kapatıldığı için arapsaçına dönen trafik nedeniyle hemen vazgeçip, evin yolunu tuttuk. Yaklaşık 2 saat boyunca gayet iyi vakit geçirmiş annemle Zeyno. Yaşasın! Kış için gezme planları yapabilirim.
Uzunca bir süre görüşemeyeceğimiz için, yazın ayrılmadan önce babaannesi Zeynep'in doğumgünü hediyesini vermişti. Onu saymazsak, Zeynep ilk doğumgünü hediyesini bugün aldı. Hem de henüz yüzyüze tanışmadığımız ama blogumuzun sıkı takipçisi olan bir anneden. Ayça'nın annesi Çağlayan'dan. Ankara'dan kargoyla gelen paketi açınca çok şaşırdım. Paket geleceğini biliyordum ama içinden ne çıkacağı konusunda hiçbir fikrim yoktu. Çağlayan aklımdan geçenleri okumuş, tam da şu sıralar almayı düşündüğüm iki şeyi koymuş paketin içine. Bir parmak fırçası ve tahtadan bir puzzle. Diş fırçalamayla ilgili bir kitapla, bir de doğumgünü kartı da çıktı paketinden içinden. Zeyno puzzle'ıyla oynamaya başladı hemen. Tabii ki henüz parçaları yerine takamıyor ama çok güzel çıkarıyor. Ve şaşırtıcı bir şekilde parçaları şimdiye kadar hiç ağzına sokmadı. Parmak fırçayla ilk kaşıma seansını da yaptık. Kitap kütüphanedeki, doğumgünü kartı da Zeyno'nun "ilkler kutusu"ndaki yerini aldı. Ve doğumgününe sayılı günler kaldı...
Kafamda karışık bir gündü bugün. Dün organizasyonu tamamlamıştım aslında. Sabah Zeyno'yla beraber 08:10 vapuruyla Bostancı'ya geçeceğiz. 09:15 gibi annemlerde olacağız. Hüsniye Abla evi temizlerken, ben Gökçe'nin getireceği çıkışları okuyacağım. Bu arada Zeyno'ya da Halil bakacak. Organizasyon tamamdı da, kafam karışıktı yine de. Ama tıkır tıkır işledi bugün plan. Üstelik Zeyno hem sabah hem de öğlen uykusunu uzun tutarak destek oldu bize (evde temizlik olduğu günler hep daha uzun uyuyor zaten). Daha önce ağzından tesadüfen çıkan ama son birkaç gündür anlamlı hale gelen "anne" sözcüğü de, bugün en anlamlı şekliyle dökülüverdi dilinden. Ben mutfakta sayfaları okurken kulağıma çalındı. Dayı yeğen karşılıklı "anne" deyip duruyorlardı. Önce Halil, sonra Zeynep. Yaşasın, kızım "anne!" diyor.
İki favori yemeği var Zeynep'in: Tarhana çorbası ve kuskus makarna. Son günlerde salatalık ve üzüm eklendi bunlara. Salatalığı soyup eline veriyorum, kemire kemire yiyor. Üzümlerde ise ayrı bir stili var. Tabaktaki üzümler itinayla yere atılıyor önce, sonra tek tek ordan alınıp, ağza atılıyor. Üzümler bitince tabak ters çevrilip, davul gibi çalınıyor.
Mutlu maymun modundaydı bugün Zeyno. Sabah 06:30'da uyandı. Yanıma aldım, yanyana uzandık. Emdi, emdi ve arkasını dönüp, uykuya devam etti. 08:00'da uyandık. Kahvaltı ettik. 1 saatten fazla sabah uykusu uyudu. Öğlen bir kase tarhana çorbasını indirdi mideye. Öğleden sonra dayısıyla oynadı. Akşamüstü 2 saat uyudu (Yaşasın eski düzene dönüş!) Akşam babasıyla gezmeye gitti. Kurt gibi acıkmış geldi eve. İlk kez bulgur pilavının tadına baktı ve sevdi. Banyo yaptı. Dans etti. (Biz parmaklarımızı şıklatınca o da yapıyor; tabii ses çıkaramadan. Bir de neşeli müzik çalınca kollarını iki yana açıp, ellerini sallıyor). Meme emerek uykuya daldı.
Nurcan aramıştı dün. Dayımla yengem evliliklerinde 40 yılı geride bırakıyorlarmış. "Gelir misiniz?" dedi. Pamir, Zeyno ve Ela bir araya gelecekti; "evet" dedik. Kulağımızı biraz tersten gösterip, akşam Kabataş üzerinden Üsküdar'a geçtik. Ben Pamir'e bakıp "ne kadar büyümüş, Zeynep ne zaman böyle olacak?" dedim; Ebru da Zeynep'e bakıp aynı şeyleri söyledi. 26 aylık Pamir, 11,5 aylık Zeynep ve sadece 27 günlük Ela. Bu akşam üçü bir aradaydı. Ela memesini emip, sürekli uyudu. Zeynep Pamir'in oyuncaklarının ve kalabalığın büyüsüne kapıldı. O ana kadar evde saltanatı tek başına devam eden Pamir, bir anda bunu iki kişiyle paylaşmak zorunda kalınca biraz huzursuz oldu. Aileden bir kez daha "çocuklu" dönem geçiyor. Birkaç sene sonra üçünün iyi arkadaş olacağına eminim.
Zeyno düzen değiştiriyor yine galiba? Bugün kahvaltısını saat 08:00'de yaptı. Ve kahvaltı sonrası sadece 20 dakika uyudu. Öğlen yemeği saat 13:00'te. Esniyor. En az 2 saat uyur diye düşünmüştüm ama sadece yarım saat. Akşam yemeği saat 19:00'da. Bugün her şey 1 saat önce. Banyo da yemek sonrasına kaldı. Banyonun peşine uyuyor. Uykuya daldığı saat 21:00. İlk uyanma 45 dakika sonra; tabii yine ağlayarak. Kim bilir gece daha kaç kere kalkacak? 2 gündür hafif ateşi var gibi. Acaba bu kez dişler mi?
Dergi yayın hayatına başladıktan kısa bir süre sonra, annelerin oluşturduğu pek çok yahoo grubuna üye olmuştum. Anne olduğumdan değil, dergiyi hazırlarken fikir edinmek, buradaki bilgilerden faydalanmak için. Her gün yüzlerce mail geliyor posta kutuma bu gruplardan. Çoğu zaman sadece "konu" kısımlarında ilgimi çekenleri okuyup, diğerlerini siliyorum. Bugün biriken mailleri gözden geçirirken, anne olmak grubundan gelen "bebek çorbaları" konulu bir maili ayırdım. Bu kez dergi için değil, kendim için. Ve aşağıda tarifi bulunan yoğurtlu sebze çorbasını pişirdim Zeyno'ya. Yoğurdu sevdiğinden bayıla bayıla yedi. Yayla çorbası pişiriyordum ama bugüne kadar nasıl akıl edemedim ben sebzelerle yoğurdu birleştirmeyi? 
Hava o kadar sıcaktı ki, sonunda Zeyno'nun havuzunu ılık suyla doldurup, balkona çıkardık. Soyduğumuz gibi Zeyno'yu da içine bıraktık. Oh be dünya varmış. O kadar mutlu oldu ki... Ama karnı acıkıp, "mamma" diye sayıklamaya başlayınca yarım saatten fazla sürmedi bu keyif. Yine de bu kısa ıslak mola çok rahatlattı O'nu.
Dün akşamki mızmızlığının ardından gece ekstra bir sorun yoktu ama gündüz aynen devam etti. Sabah doğru dürüst bir şeyler yemedi, tüm gün kapı gıcırtısı gibi mızıldandı. Ve akşam her zamanki gibi 21:30'da UYUMADI. Daha doğrusu gözlerinden uyku akmasına rağmen uyuyamadı. Neden dişler mi? HAYIR. Kesinlikle sıcak hava bence. Çünkü saat 23:15'i gösterdiğinden, balkonda kucağımda sızıverdi.
Ocak 2007'den bu yana, yani hamile olduğumu öğrendiğimden beri hayatımı sayıyorum. Önce haftalarla başladım. 46, 47, 48 ve 49. haftanın ilk günü 3 kişi olduk. Sonra günlere geçtim. "Hele bi göbeği düşsün..." dedi herkes, ilk 7 günü saydım. Sonra yarı kırkı çıksın diye üstüne 13 gün daha. 40 uçurması için bi 20 gün daha... "3 ayını doldurunca her şey düzene girer" dediler. Günleri saymaya devam ettim. Sonra ay ay... Her doktor kontrolü zamanı "ne çabuk geçti bu ay" diyerek. Ve 1. yaşı tamamlamak için kalan günleri sayarken benim doğumgünüm geldi, çattı. Geçen sene doğumgünümde nerdeydim, ne yapmıştım hatırlamıyorum. Tek hatırldığım hava çok sıcaktı ve karnım burnumdaydı. Daha dün gibi. Ne çabuk geçti koskoca bir yıl?
