Sobelere gecikmiş cevap

Yazamadığım süre içinde iki kere sobelendim. İlk önce sevgili Gülfer sobeledi beni. Konu bebeklik resimleri. Aslında bu konuda sobelenmekten korkuyordum. Korktuğum da oldu. Bebeklik dönemime ait tek fotoğrafı (ki o da 1 yaşımda çekilmiş) bulamıyorum. Anneme arattım önce belki ondadır diye ama yokmuş. Şimdi benim kilerin üstündeki albüm kutusunu (daha doğrusu fotoğraf kolisini) aşağıya indirip, içinde biraz kaybolmam lazım. Ama bu iş için uzunca bir zaman ayırmam gerektiğini bildiğimden henüz cesaret edemedim.
Aslında daha önce "neden benim başka bebeklik fotoğrafım yok?" diye epey söylenmişliğim var anneme. Fırsat olmamış. Öyle diyor annem. Daha doğrusu o andaki yaşam koşullarımız içinde bu iş için vakit ayıracak kimse yokmuş. Bu tek kare fotoğrafı da dedem çektirmiş. Bir gün kucağına alıp, fotoğraf stüdyosuna götürmüş beni. Böylece şimdiki pırasa saçlarıma inat o zaman kıvırcık olan saçlarım ve çiçekli kolsuz elbisemle 1 yaş halim, siyah beyaz belgelenmiş olmuş. İnşallah bir süre sonra bu tek fotoğrafı bulup, buraya mutlaka yükleyeceğim.
Her ne kadar henüz fotoğrafı bulamasam da cevap yazdığım için başkasını sobeleme hakkımın olduğunu düşünüyor ve eğer cevap yazmak isterse bu konuda Duru'nun annesi Arınç'ı sobeliyorum...

Gelelim ikinci konuya. Konu mutluluğun tarifi ve resmi. Sobeleyen Damla'nın annesi sevgili Yaprak. Aslında bir süre düşündüm bu konuyu. Üniversite sınavını kazandığımı öğrendiğim gün, Osman'la birbirimize "evet" dediğimiz an, babamın kalbine sitent takıldıktan sonra sağlıkla odasına döndüğü an, hamile olduğumu öğrendiğim an... Hepsinde sonsuz mutlu olmuştum ama hiçbiri değil buraya yazmak istediğim. En mutlu olduğum zaman, doğumdan saniyeler sonra Zeyno'yu göğsüme koydukları an. Ağlamadım, konuşamadım. Ama o kadar derin bir sevgi ve aşk hissettim ki... Öyle bir anı bir daha yaşar mıyım bilmiyorum? Ve bu konuda da Defne'nin annesi Hülya'yı sobeliyorum.